Spoglądając wstecz

Franciszka Siedliska urodziła się 12 listopada 1842 r. na Mazowszu (Polska) w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Jej dziadek ze strony matki piastował ważne stanowisko dyrektora finansów w ministerstwie Królestwa Polskiego w Warszawie, co również wpływało na pozycję społeczną rodziny. Na chrzcie św. dano jej imiona Franciszka Józefa Anna. Rodzina była bardzo szanowana i ceniona, ale o pobożności powierzchownej. O tym czasie Franciszka z bólem pisała: „Bóg nie panował w naszym domu”. Natomiast dbano o odpowiednie wykształcenie młodej panienki. Powierzono je prywatnym guwernantkom.

Do pierwszej Komunii św. Franciszkę przygotował gorliwy kapucyn. „Czy chcesz się nauczyć kochać Pana Jezusa?” – to pytanie zadane przez o. Leandra obudziło w 12-letniej Franciszce ogromne pragnienie poznania i miłowania Boga. Przełomowym wydarzeniem w jej życiu duchowym była I Komunia św., w czasie której czuła się zaproszona do zjednoczenia z Jezusem i całkowitego oddania siebie Jemu.

Pomimo starań rodziny, aby wprowadzić ją w tzw. świat i znaleźć odpowiedniego kandydata na męża, Franciszka pozostała niezachwiana w swoim pragnieniu poświęcenia się życiu zakonnemu. Musiała stawić czoła wielu przeciwnościom: nie tylko niezrozumieniu rodziny i zakazom praktyk religijnych, ale także ostrym krytykom i drwinom. Jakim cierpieniem dla niej musiały być słowa ojca, który ją przecież kochał i którego kochała: „wolałbym cię widzieć na marach niż zakonnicą”! Inną przeszkodą było jej słabe zdrowie.

Od dzieciństwa zapadała na poważne choroby, była poddawana różnym terapiom leczniczym, wreszcie spędziła 5 lat w kurortach Szwajcarii i Francji. Okres ten był bardzo ważny w jej drodze duchowej i uwieńczony porozumieniem z ojcem, który przeżył swoje osobiste nawrócenie. Dopiero po jego śmierci (1870) Franciszka mogła zrealizować swoje pragnienie życia zakonnego.